monique donckers
monique
donckers
Monique Donckers (BE)
Paris, 1991. Mentally overwhelmed after a direct confrontation with Rodin’s work, I became a sculptor at 37. The starting point was to develop my own figurative, narrative visual language about the interrelationships between people and myself in the following years.
That spiritual self-confrontation within human relationships was and remains my inexhaustible source of inspiration. Shaping this into tangible matter and visual language, a daily practice full of artistic questioning.
When a serious illness prevented me from pursuing my physically demanding sculpting practice, painting on canvas proved to be a rewarding alternative. This new artistic path, after many explorations, is now at a stage of maturity. The transition between sculpting and painting has been made.
The revealing nuances in painting are fascinatingly different from sculpture. I now make portraits of my immediate surroundings – friends, family, and myself – in search of an ‘essence’, a ‘depth’ or an ‘illumination’ of being.
Without any excuses, unapologetically from my own personal perspective, the portraits are a reflective documentation of my childhood, of my close relationships, of my own person and body. However, the portraits are also statements of taking a position in the world: an unflinching stance on what life – hidden or not – is and brings: beautiful and cruel; untouched and hurt; youthful and worn out, wilted; growing and battered; tarnished or healing; together or lonely, alone....
The painting series Don’t Touch, Don’t is one of the examples of where I stand as a visual artist: a series of unflattering self-portraits of my patched-up body and mind, scarred by breast cancer and pain. Traces of physical and mental pain from treatment, of reconstructions and failed operations. But also, moral pain arising from the silence of the stigma that a battered woman permanently suffers afterwards. Don’t Touch, Don’t confronts and takes a stand against the judgement of women with cancer by objectifying and transcending, away from that lonely journey that cancer too often draws for life. Don’t Touch, Don’t leads a hard trail in oils to a kind of soothing lieu de mémoire in the battered female body.
M. D. 2024
Parijs, 1991. Mentaal overdonderd na een directe confrontatie met het werk van Rodin, word ik op mijn 37ste beeldhouwster. Het startpunt om in de daaropvolgende jaren een eigen figuratief, verhalende beeldentaal over de onderlinge relaties tussen mensen en mijzelf te ontwikkelen.
Die geestelijke zelfconfrontatie binnen menselijke verhoudingen is en blijft mijn onuitputtelijke inspiratiebron. Dit in tastbare materie en beeldentaal vormgeven, een dagelijks praktijk vol artistieke vraagstellingen.
Tot een ingrijpende ziekte mijn fysiek zware beeldhouwerspraktijk doorbrak. Het schilderen op doek is een dankbare uitweg gebleken. Dit nieuwe artistiek pad, na vele exploraties, is in een fase van volle ontplooiing. De tweesprong tussen beeldhouwen en schilderen is genomen.
De ontbolsterde nuances in het schilderen zijn fascinerend anders dan bij het beeldhouwen. Ik maak nu portretten van mijn onmiddellijke omgeving – vrienden, familie en mezelf – op zoek naar een ‘essentie’, een ‘verdieping’ of een ‘belichting’ van het wezen en het zijn.
Zonder enige excuses, schaamteloos vanuit een eigen persoonlijk perspectief, zijn de portretten een reflectieve documentatie van mijn jeugd, van mijn nauwe relaties, van mijn eigen persoon en lichaam. De portretten zijn echter ook statements van positienemen in de wereld: een onverdroten stellingname over wat het leven – al dan niet verborgen – is en brengt: mooi en wreed; onaangetast en gekwetst; jeugdig en versleten verlept; groeiend en gehavend aangetast of helend; samen of eenzaam alleen…
De schilderijreeks Don’t Touch, Don’t is een van de voorbeelden voor waar ik sta als beeldend kunstenaar: een reeks onverbloemde zelfportretten van mijn opgelapt lichaam en geest, getekend door borstkanker en pijn. Sporen van fysieke en mentale pijn door behandeling, reconstructies en mislukte operaties. Maar ook morele pijn die ontstaat uit het verzwijgen van het stigma dat een gehavende vrouw daarna blijvend ondergaat. Don’t Touch, Don’t confronteert en neemt stelling tegen het oordeel over vrouwen met kanker, door te objectiveren en te overstijgen, weg van die eenzame reis die kanker te vaak levenslang trekt. Don’t Touch, Don’t leidt een hard spoor in olieverf naar een soort zalvende Lieu de Mémoire in het gehavende vrouwenlichaam.
M. D. 2024
2016
2015
2012-2013
2011
2008
2006
2004
2024
2014
2009
2008
2007
2006
2004
2002
2001
2000
1998
2021
2019
2016
2015
2014
2013
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2002
2001
1999
1997
1996
1995
1994
2018
2015
2014
2012
2011
2010
2009
2008
2004
2003
2001
2000
1998
1996
1995
1994
1993
2006
1996
1994
2016
2010
1994
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2019
2021
1993
1994
1995
1996
1998
2000
2001
2003
2004
2008
2009
2010
2011
2012
2014
2015
2018
1994
1996
2006
1999
2001
2004
2007
2010
2011
